HuntTown

Poetry

They placed my homeland
with bound wings
at the edge of a cliff.
No path to fly,
no space to scream.
What can one do?
When dread
has taken the place of everything.
No poetry,
no tears,
not even rage.
War
has climbed through our windows,
and fear,
like a shadow,
has settled on all our pillows.
I sit here
in a safety that tastes like poison,
while my homeland,
in smoke and dust,
struggles to breathe
if there is any breath left at all.

وطنم را 
با بال‌های بسته
 لبِ پرتگاه نشاندند
 نه راهی برای پرواز 
نه مجالی برای فریاد 
چه می‌شه کرد؟
 وقتی دلهره…
 نه شعر، 
نه گریه 
نه حتی خشم 
جنگ،
 از پنجره‌ها بالا رفته 
و ترس، 
مثل سایه، 
روی تمام بالش‌هایمان افتاده 
من اینجا نشسته‌ام 
در امنیتی که زهر دارد
 و وطنم در دود و خاک، 
نفس می‌کشد
 اگر هنوز نفسی مانده باشد

And even so,
one day! from within these ashes,
through the flames and smoke,
a bird
with wings no longer bound,
with wings opened through pain,
will rise 
lifted by hope
and the warmth of solidarity.
Not to flee,
but to return,
to rebuild,
to sing the song of the homeland once more.
و با این‌همه،
روزی از دل همین خاکستر
از میان شعله و دود،
پرنده‌ای
با بال‌هایی که دیگر بسته نیستند،
با بال‌هایی که با درد گشوده شدند،
با نیروی امید
و گرمای همبستگی،
پرواز خواهد کرد...
نه برای فرار،
که برای بازگشت
برای ساختن
برای آوازِ دوباره‌ی وطن.

I am a dancer, a soul that speaks without words, a heartbeat flowing through every move, a flame that never fades.





Channel creator /shine